Εγώ τον Μπάρμπα-Γιάννη τον γνώρισα σε προχωρημένη γι’αυτόν ηλικία .Ήταν τότε 73 χρονών .Παρ’όλα αυτά ήταν <<λεβεντόγερος>> καλοστεκούμενος και υπερήφανος όπως πάντα .
Άλλωστε και οι μαρτυρίες των φίλων του και των συνομηλίκων του από το παρελθόν αυτό είχαν ως κοινό σημείο και ως κοινό παρονομαστή .Λεβέντης στα νιάτα του , λεβέντης και στα γηρατειά του .
Μου είχε παθολογική αδυναμία και μιλούσαμε με τις ώρες ,μου αφηγιότανε ιστορίες μιας ζωής !Μιας ζωής δύσκολης αναπάντεχης και εκπλήξεων .
Γεννημένος το 1900 (ακριβώς) είχε την ατυχία να πολεμήσει ,στην πρώτη του νιότη στον πόλεμο της Μικράς Ασίας .Πολέμησε και πιάστηκε αιχμάλωτος .Έμεινε για ένα χρόνο στην Άγκυρα της Τουρκίας ,όπου ο στρατός αυτόν και τους άλλους συναιχμαλώτους του ,τους χρησιμοποιούσε ως σκλάβους .Τους νοίκιαζε στους αφεντάδες για να κάνουν τα…<<χαμαλίκια>> .Πότε στα χωράφια ,πότε εδώ και πότε εκεί .
Φόβος μεγάλος –μου διηγιότανε- το φαγητό ελάχιστο ,και μια φορά που κάποιος <<αφέντης >> τους έκανε βασιλικό τραπέζι (Μια φέτα ψωμί βουτηγμένη σε ελαιόλαδο) ,αυτοί δεν φάγανε γιατί φοβηθήκανε γιατί η πολλή περιποίηση ίσως να έκρυβε κάτι το ύποπτο !Ίσως κάποιο δηλητήριο στο ψωμί,ίσως ,ίσως ,ίσως ,ίσως .
Οι περιπέτειες πολλές και με την ανταλλαγή αιχμαλώτων ο Μπαρμπα-Γιάννης επέστρεψε στην πατρίδα .Στον δρόμο του γυρισμού και περνώντας από μια κατεστραμμένη εκκλησία <<περιμάζεψε>> μιαν εικόνα –σύμβολο του Χριστιανισμού- και την κουβάλησε στον κόρφο του μέχρι το χωριό .
Αυτή η εικόνα τώρα κοσμεί το σπίτι μου !!!
Μου την άφησε ως κληρονομιά ο Μπαρμπα-Γιάννης .
Μου περιέγραφε την σκηνή που τον είδε ξαφνικά μπροστά της η μάνα του και λιποθύμησε .Ιστορίες μιας άγριας παρελθοντικής πραγματικότητας !!!
Ο Μπαρμπα-Γιάννης έφτιαξε σιγά-σιγά τη ζωή του,έκανε την οικογένειά του (5 παιδιά) .Ασχολήθηκε με την γη και την κτηνοτροφία .Όπως ακριβώς και οι προγονοί του .
Το κάλεσμα της αντίστασης και η περίοδος του ηρωικού ΟΧΙ τον βρήκε πολύτεκνο και έτσι δεν πολέμησε στα βουνά της Αλβανίας .Παρ’όλα αυτά η ιστορική συνέχεια στάθηκε και πάλι σκληρή μαζί του μιας και τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου η οικογένειά του και αυτός προσωπικά ταλαιπωρήθηκαν πότε από την μια και πότε από την άλλη αντιμαχόμενη πλευρά .Πότε οι << Σουρλαίοι >> και πότε οι <<αντάρτες >> .
Πέρασαν κι αυτά .Μετά από μια σκληρή ζωή ατελείωτης δουλειάς και κακουχιών ,ο Μπαρμπα-Γιάννης αναπαύτηκε επιτέλους παραδίδοντας τη δουλειά του στο γιο του ,τον Βενιαμίν .Αυτός αποσύρθηκε με την σύνταξή του και με τους φίλους του στο καφενείο του χωριού .
Μέχρις να φτάσει στο καφενείο βέβαια , ταο καθημερινό του δρομολόγιο ,έκανε 2-3 στάσεις στο δρόμο του .Κοινωνικός από τη φύση του δεν μπορούσε να μην καλημερίσει ,να μην επισκεφθεί και να μη μιλήσει στους άλλους συνομηλίκους του .
Μοναδική του χαρά δημιουργίας ,τώρα πια ,ο μπαχτσές !
Είχε την εποπτεία του και ένιωθε χρήσιμος και υπεύθυνος γι’αυτόν .Και πάντα ο κήπος με τη φροντίδα του ,είχε όλα τα καλούδια .
Μέχρι την 5η Ιουλίου 1988,ο Μπαρμπα-Γιάννης στα 88του πια παρέμενε ακμαίος και δυνατός ,κυρίαρχος του ίδιου του του εαυτού !!!
Η ημερομηνία αυτή σφραγίστηκε με τον χαμό της γυναίκας του .Για 65 χρόνια μαζί !!!
Στεναχωρέθηκε!Θυμάμαι μετά την κηδεία που τον έφερε τποβασταζόμενο στο σπίτι ο εγγονός του ο Θόδωρος .
Ήταν η αρχή του τέλους .
Ο Μπαρμπα-Γιάννης άρχισε σιγά-σιγά να χάνει τις δυνάμεις του ,τον έλεγχο των άκρων του .Δεν μπορούσε πια να περπατάει ,δεν μπορούσε να πάει στο καφενείο ,δεν μπορούσε να επισκεφθεί φίλους και συνομηλίκους .
Γύρω στα μέσα του Οκτώβρη τον είδε ο γιατρός για τελευταία φορά (σε μία από τις πολλές επισκέψεις του) .Κύρωση του ήπατος είπε .Έδινε στον Μπαρμπα-Γιάννη που έμενε καθηλωμένος στο κρεβάτι και είχε την φροντίδα από τα παιδιά του 15 μέρες ζωής .
Έτσι κι έγινε :Οκτώ Νοέμβρη ο Μπαρμπα-Γιάννης ξύπνησε και ζήτησε από τη νύφη του να του ετοιμάσει το πρωινό του .Λίγο καφέ ,λίγο ψωμί,λίγες ελιές .
Είχε την συντροφιά των κορών του ,της Αθανασίας και της Βασιλικής αλλά και της νύφης του .Ο γιος του είχε φύγει .Ήταν ο καιρός της σπαρμωδιάς των σιτηρών .Πήγε να προμηθευτεί τα απαιτούμενα για την καλλιέργεια λιπάσματα .
Ξάφνου ο Μπαρμπα-Γιάννης άρχισε να αναζητά τον γιο του .Οι κόρες του και η νύφη του του απάντησαν ότι σε λίγο έρχεται .Έγινε πιο επίμονος και τον ζητούσε όλο και πιο συχνά και επίμονα .Ώσπου ξεστόμισε :
<< Που είναι ,δεν καταλαβαίνετε ;Πεθαίνω >> .
Και πέθανε ,ήρεμα και γαλήνια .Δεν πρόλαβε να δει τον Βενιαμίν της οικογένειάς του .Ήταν η 8η Νοεμβρίου 1988 8.20 το πρωί .
Τον ξενυχτήσανε ,μαζεύτηκε όλο το χωριό !Φίλοι συγγενείς ,γνωστοί .Οι πάντες .η κηδεία έγινε την επόμενη μέρα και από τότε ο Μπαρμπα – Γιάννης αναπαύεται στο κοιμητήριο του χωριού του .
Έχοντας ρουφήξει το μεδούλι της ζωής ,έχοντας ρουφήξει και η ζωή κάτι από το μεδούλι του .
Δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της προσωπικότητάς του τότε .Είχαμε ακριβώε 73 χρόνια διαφορά .Ήταν πολύ μεγάλος για μένα ,ήμουν πολύ μικρός και αγαπημένος γι’αυτόν .
Τον Μπαρμπα –Γιάννη τον έκλαψα αφού έχασα την συντροφιά του και αφού κατάλαβα πόσο σημαντικός ήταν για μένα ,για τους τριγύρω μου και τους υπολοίπους .
Δεν μπορώ να πω ,τον επισκέπτομαι συχνά στην τελευταία του κατοικία ,εκεί όπου αναπαύεται .Άλλωστε ήταν και η απορία του – επιθυμία του όταν ακόμη ήταν εν ζωή και σκεφτόταν το μέλλον :
<<Θα’ρχεσαι άραγε να μου ανάβεις κανένα κερί όταν θα πεθάνω ή θα με ξεχάσεις ;>>, έλεγε .
Πώς να ξεχάσεις έναν τέτοιο άνθρωπο ,που σου δώρισε τη ζωή του τους τρόπους του ,την ύπαρξή του ολόκληρη !Όταν τα παθήματά του έγιναν μαθήματα για σένα .
Δεν ξεχνιέσαι Μπαρμπα-Γιάννη ,έχουνε περάσει 21 χρόνια από τότε που έφυγες για πάντα και ακόμη έχω τη μορφή σου ,τις κινήσεις σου ,τη φωνή σου στο μυαλό μου .
Και θα με συντροφεύουν για πάντα …
Giannis9900
Άλλωστε και οι μαρτυρίες των φίλων του και των συνομηλίκων του από το παρελθόν αυτό είχαν ως κοινό σημείο και ως κοινό παρονομαστή .Λεβέντης στα νιάτα του , λεβέντης και στα γηρατειά του .
Μου είχε παθολογική αδυναμία και μιλούσαμε με τις ώρες ,μου αφηγιότανε ιστορίες μιας ζωής !Μιας ζωής δύσκολης αναπάντεχης και εκπλήξεων .
Γεννημένος το 1900 (ακριβώς) είχε την ατυχία να πολεμήσει ,στην πρώτη του νιότη στον πόλεμο της Μικράς Ασίας .Πολέμησε και πιάστηκε αιχμάλωτος .Έμεινε για ένα χρόνο στην Άγκυρα της Τουρκίας ,όπου ο στρατός αυτόν και τους άλλους συναιχμαλώτους του ,τους χρησιμοποιούσε ως σκλάβους .Τους νοίκιαζε στους αφεντάδες για να κάνουν τα…<<χαμαλίκια>> .Πότε στα χωράφια ,πότε εδώ και πότε εκεί .
Φόβος μεγάλος –μου διηγιότανε- το φαγητό ελάχιστο ,και μια φορά που κάποιος <<αφέντης >> τους έκανε βασιλικό τραπέζι (Μια φέτα ψωμί βουτηγμένη σε ελαιόλαδο) ,αυτοί δεν φάγανε γιατί φοβηθήκανε γιατί η πολλή περιποίηση ίσως να έκρυβε κάτι το ύποπτο !Ίσως κάποιο δηλητήριο στο ψωμί,ίσως ,ίσως ,ίσως ,ίσως .
Οι περιπέτειες πολλές και με την ανταλλαγή αιχμαλώτων ο Μπαρμπα-Γιάννης επέστρεψε στην πατρίδα .Στον δρόμο του γυρισμού και περνώντας από μια κατεστραμμένη εκκλησία <<περιμάζεψε>> μιαν εικόνα –σύμβολο του Χριστιανισμού- και την κουβάλησε στον κόρφο του μέχρι το χωριό .
Αυτή η εικόνα τώρα κοσμεί το σπίτι μου !!!
Μου την άφησε ως κληρονομιά ο Μπαρμπα-Γιάννης .
Μου περιέγραφε την σκηνή που τον είδε ξαφνικά μπροστά της η μάνα του και λιποθύμησε .Ιστορίες μιας άγριας παρελθοντικής πραγματικότητας !!!
Ο Μπαρμπα-Γιάννης έφτιαξε σιγά-σιγά τη ζωή του,έκανε την οικογένειά του (5 παιδιά) .Ασχολήθηκε με την γη και την κτηνοτροφία .Όπως ακριβώς και οι προγονοί του .
Το κάλεσμα της αντίστασης και η περίοδος του ηρωικού ΟΧΙ τον βρήκε πολύτεκνο και έτσι δεν πολέμησε στα βουνά της Αλβανίας .Παρ’όλα αυτά η ιστορική συνέχεια στάθηκε και πάλι σκληρή μαζί του μιας και τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου η οικογένειά του και αυτός προσωπικά ταλαιπωρήθηκαν πότε από την μια και πότε από την άλλη αντιμαχόμενη πλευρά .Πότε οι << Σουρλαίοι >> και πότε οι <<αντάρτες >> .
Πέρασαν κι αυτά .Μετά από μια σκληρή ζωή ατελείωτης δουλειάς και κακουχιών ,ο Μπαρμπα-Γιάννης αναπαύτηκε επιτέλους παραδίδοντας τη δουλειά του στο γιο του ,τον Βενιαμίν .Αυτός αποσύρθηκε με την σύνταξή του και με τους φίλους του στο καφενείο του χωριού .
Μέχρις να φτάσει στο καφενείο βέβαια , ταο καθημερινό του δρομολόγιο ,έκανε 2-3 στάσεις στο δρόμο του .Κοινωνικός από τη φύση του δεν μπορούσε να μην καλημερίσει ,να μην επισκεφθεί και να μη μιλήσει στους άλλους συνομηλίκους του .
Μοναδική του χαρά δημιουργίας ,τώρα πια ,ο μπαχτσές !
Είχε την εποπτεία του και ένιωθε χρήσιμος και υπεύθυνος γι’αυτόν .Και πάντα ο κήπος με τη φροντίδα του ,είχε όλα τα καλούδια .
Μέχρι την 5η Ιουλίου 1988,ο Μπαρμπα-Γιάννης στα 88του πια παρέμενε ακμαίος και δυνατός ,κυρίαρχος του ίδιου του του εαυτού !!!
Η ημερομηνία αυτή σφραγίστηκε με τον χαμό της γυναίκας του .Για 65 χρόνια μαζί !!!
Στεναχωρέθηκε!Θυμάμαι μετά την κηδεία που τον έφερε τποβασταζόμενο στο σπίτι ο εγγονός του ο Θόδωρος .
Ήταν η αρχή του τέλους .
Ο Μπαρμπα-Γιάννης άρχισε σιγά-σιγά να χάνει τις δυνάμεις του ,τον έλεγχο των άκρων του .Δεν μπορούσε πια να περπατάει ,δεν μπορούσε να πάει στο καφενείο ,δεν μπορούσε να επισκεφθεί φίλους και συνομηλίκους .
Γύρω στα μέσα του Οκτώβρη τον είδε ο γιατρός για τελευταία φορά (σε μία από τις πολλές επισκέψεις του) .Κύρωση του ήπατος είπε .Έδινε στον Μπαρμπα-Γιάννη που έμενε καθηλωμένος στο κρεβάτι και είχε την φροντίδα από τα παιδιά του 15 μέρες ζωής .
Έτσι κι έγινε :Οκτώ Νοέμβρη ο Μπαρμπα-Γιάννης ξύπνησε και ζήτησε από τη νύφη του να του ετοιμάσει το πρωινό του .Λίγο καφέ ,λίγο ψωμί,λίγες ελιές .
Είχε την συντροφιά των κορών του ,της Αθανασίας και της Βασιλικής αλλά και της νύφης του .Ο γιος του είχε φύγει .Ήταν ο καιρός της σπαρμωδιάς των σιτηρών .Πήγε να προμηθευτεί τα απαιτούμενα για την καλλιέργεια λιπάσματα .
Ξάφνου ο Μπαρμπα-Γιάννης άρχισε να αναζητά τον γιο του .Οι κόρες του και η νύφη του του απάντησαν ότι σε λίγο έρχεται .Έγινε πιο επίμονος και τον ζητούσε όλο και πιο συχνά και επίμονα .Ώσπου ξεστόμισε :
<< Που είναι ,δεν καταλαβαίνετε ;Πεθαίνω >> .
Και πέθανε ,ήρεμα και γαλήνια .Δεν πρόλαβε να δει τον Βενιαμίν της οικογένειάς του .Ήταν η 8η Νοεμβρίου 1988 8.20 το πρωί .
Τον ξενυχτήσανε ,μαζεύτηκε όλο το χωριό !Φίλοι συγγενείς ,γνωστοί .Οι πάντες .η κηδεία έγινε την επόμενη μέρα και από τότε ο Μπαρμπα – Γιάννης αναπαύεται στο κοιμητήριο του χωριού του .
Έχοντας ρουφήξει το μεδούλι της ζωής ,έχοντας ρουφήξει και η ζωή κάτι από το μεδούλι του .
Δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της προσωπικότητάς του τότε .Είχαμε ακριβώε 73 χρόνια διαφορά .Ήταν πολύ μεγάλος για μένα ,ήμουν πολύ μικρός και αγαπημένος γι’αυτόν .
Τον Μπαρμπα –Γιάννη τον έκλαψα αφού έχασα την συντροφιά του και αφού κατάλαβα πόσο σημαντικός ήταν για μένα ,για τους τριγύρω μου και τους υπολοίπους .
Δεν μπορώ να πω ,τον επισκέπτομαι συχνά στην τελευταία του κατοικία ,εκεί όπου αναπαύεται .Άλλωστε ήταν και η απορία του – επιθυμία του όταν ακόμη ήταν εν ζωή και σκεφτόταν το μέλλον :
<<Θα’ρχεσαι άραγε να μου ανάβεις κανένα κερί όταν θα πεθάνω ή θα με ξεχάσεις ;>>, έλεγε .
Πώς να ξεχάσεις έναν τέτοιο άνθρωπο ,που σου δώρισε τη ζωή του τους τρόπους του ,την ύπαρξή του ολόκληρη !Όταν τα παθήματά του έγιναν μαθήματα για σένα .
Δεν ξεχνιέσαι Μπαρμπα-Γιάννη ,έχουνε περάσει 21 χρόνια από τότε που έφυγες για πάντα και ακόμη έχω τη μορφή σου ,τις κινήσεις σου ,τη φωνή σου στο μυαλό μου .
Και θα με συντροφεύουν για πάντα …
Giannis9900
No comments:
Post a Comment