Σας παραθέτω παρακάτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Γεωργίας Σ. Σκοπούλη με τίτλο :ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝ ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΓΗ .
Είναι η ιστορία της Μαρίας 91 ετών από το Ζέρμα της Κόνιτσας .
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ .
¨¨Φτώχεια Παιδί μου ,μεγάλη φτώχεια .Ο πατέρας μου είχε 5 κορίτσια και 2 παιδιά .Κοιμόμασταν στο χώμα με ένα σάλισμα τράγιο .Δυο-τρεις ελιές με ψωμί , και ζούσαμε .Από μικρά στα χωράφια .Έρχονταν των Αποστόλων ,θέρισμα ,σκάλο με το τσαπί ,ρεβίθια ,φακές και που προκοπή !Και οι άντρες να λείπουν ταξίδι .Πήγαιναν και έχτιζαν σε άλλα μέρη της Ελλάδας .
Δεν πήγα στο σχολείο .Τότε είχε αρχίσει .Πήγα μόνο δυο μήνες .Χάλια ,στεναχώριες .Η φτώχεια όλα τα έχει …
Παντρεύτηκα στα δεκαέξι .Ο άντρας μου στα δεκαεφτά με δεκαοχτώ .Με ρώτησαν ,ποιόν θέλεις ;Εγώ ντρεπόμουν ,δεν έλεγα κανέναν .¨Ηρθε και με ζήτησε ο πεθερός μου .Καλός αχαμνός ,αυτόν πήρα .Έγινα νύφη με το φόρεμα που είχα για καλό .Φλουριά,σκουλαρίκια ,μαντίλι στο κεφάλι .Και δύο μέρες γλέντι .Κινούσαμαν από την Τετάρτη ,φτιάχναμαν παξιμάδια ,κουλούρες .Την Πέμπτη ζυμώναμαν το ψωμί για το γάμο .Την Παρασκευή έρχονταν να πάρουν την προίκα .Την φόρτωναν στα άλογα έτσι που να φαίνονται οι βελέντζες ,οι κουβέρτες ,και ότι άλλο είχαμαν εκείνο τον καιρό !Πρώτα όμως τα έβγαζαν από τα σεντούκια και τα άπλωναν στον οντά ,κι εκεί άφηναν και τα κεράσματα .Το Σάββατο γινόταν στο σπίτι της νύφης γλέντι .Και το πρωί της Κυριακής πήγαιναν στο πηγάδι για νερό και μ’αυτό έλουζαν τη νύφη .Το κάλεσμα για το γάμο το κάνανε τα παιδιά του σχολείου με μια κανάτα νερό και μια τούφα βασιλικό ή με ένα παγούρι τσίπουρο .Τους δίνανε να πιούνε μια γουλιά και τους έλεγαν να έρθουνε στο γάμο .Τότε καλούσαν όλο το χωριό .
Με τον εμφύλιο εγώ πήγα στην Αλβανία με τους μεγάλους .Έζησα δέκα χρόνια μακριά από τον άντρα μου .Αυτός δούλευε στη Θεσσαλία .Ξαναγύρισα εδώ ,στο χαμό όλα .Άμα λείπει η γυναίκα από το σπίτι τι περιμένεις ;Όμως τα χειρότερα τα έφερε ο πόλεμος .Αλλά και ο πόλεμος να σκοτώνει ο αδερφός τον αδερφό ακόμη χειρότερος !Μη ρωτάς τι τραβήξαμαν !
Και ξεκινήσαμαν πάλι από την αρχή.Να φτιάξουμε σπίτι στο παλαιό χωριό .Άντε ν’αγοράσεις μπλάρια και γομάρια να κάνεις τη δουλειά σου .Νερό δεν είχαμαν και το κουβαλάγαμαν και στον ώμο και με τα ζώα .Φορτώναμαν τα ρούχα που ήταν για πλύσιμο ,και τα καζάνια ,και πηγαίναμαν στη βρύση .Ανάβαμαν φωτιά ζεσταίναμαν το νερό και πλέναμαν .Εκεί κάναμαν και μπάνιο .Μπαίναμαν μέσα στην κοπάνα ήταν λεκάνη από ξύλο ,και από πάνω έτρεχε η βρύση .Βάζαμαν τα μαλλιά των προβάτων στο καζάνι με το ζεματιστό νερό και μετά με αυτό το νερό λούζαμαν τα μαλλιά μας .Κάθε χρόνο το χινόπωρο μαζεύαμαν την πράσινη φλούδα ,από τα καρύδια ,τα βράζαμαν και τα βάζαμαν στο κεφάλι .Τα δέναμαν μ’ένα μαντίλι ,τα αφήναμαν εικοσιτέσσερις ώρες κι έπαιρναν ωραίο χρώμα τα μαλλιά μας .
Μετά φύγαμαν όλοι από την παλαιά Ζέρμα .Γιατί ένας δυνατός σεισμός έριξε ένα μεγάλο κομμάτι του βουνού και φοβήθηκαν μην γκρεμιστεί όλο το χωριο .
Και ξανά πάλι από την αρχή .Τώρα που ήταν να ζήσουμε λίγο καλά ,πέθανε ο άντρας μου ,δεκαοχτώ χρόνια τώρα .Παιδιά δεν κάναμαν Είμαι μόνη και περιμένω πότε νάρθουν τα ανίψια από την Αθήνα νάχω και εγώ λίγο παρέα …
Είναι η ιστορία της Μαρίας 91 ετών από το Ζέρμα της Κόνιτσας .
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ .
¨¨Φτώχεια Παιδί μου ,μεγάλη φτώχεια .Ο πατέρας μου είχε 5 κορίτσια και 2 παιδιά .Κοιμόμασταν στο χώμα με ένα σάλισμα τράγιο .Δυο-τρεις ελιές με ψωμί , και ζούσαμε .Από μικρά στα χωράφια .Έρχονταν των Αποστόλων ,θέρισμα ,σκάλο με το τσαπί ,ρεβίθια ,φακές και που προκοπή !Και οι άντρες να λείπουν ταξίδι .Πήγαιναν και έχτιζαν σε άλλα μέρη της Ελλάδας .
Δεν πήγα στο σχολείο .Τότε είχε αρχίσει .Πήγα μόνο δυο μήνες .Χάλια ,στεναχώριες .Η φτώχεια όλα τα έχει …
Παντρεύτηκα στα δεκαέξι .Ο άντρας μου στα δεκαεφτά με δεκαοχτώ .Με ρώτησαν ,ποιόν θέλεις ;Εγώ ντρεπόμουν ,δεν έλεγα κανέναν .¨Ηρθε και με ζήτησε ο πεθερός μου .Καλός αχαμνός ,αυτόν πήρα .Έγινα νύφη με το φόρεμα που είχα για καλό .Φλουριά,σκουλαρίκια ,μαντίλι στο κεφάλι .Και δύο μέρες γλέντι .Κινούσαμαν από την Τετάρτη ,φτιάχναμαν παξιμάδια ,κουλούρες .Την Πέμπτη ζυμώναμαν το ψωμί για το γάμο .Την Παρασκευή έρχονταν να πάρουν την προίκα .Την φόρτωναν στα άλογα έτσι που να φαίνονται οι βελέντζες ,οι κουβέρτες ,και ότι άλλο είχαμαν εκείνο τον καιρό !Πρώτα όμως τα έβγαζαν από τα σεντούκια και τα άπλωναν στον οντά ,κι εκεί άφηναν και τα κεράσματα .Το Σάββατο γινόταν στο σπίτι της νύφης γλέντι .Και το πρωί της Κυριακής πήγαιναν στο πηγάδι για νερό και μ’αυτό έλουζαν τη νύφη .Το κάλεσμα για το γάμο το κάνανε τα παιδιά του σχολείου με μια κανάτα νερό και μια τούφα βασιλικό ή με ένα παγούρι τσίπουρο .Τους δίνανε να πιούνε μια γουλιά και τους έλεγαν να έρθουνε στο γάμο .Τότε καλούσαν όλο το χωριό .
Με τον εμφύλιο εγώ πήγα στην Αλβανία με τους μεγάλους .Έζησα δέκα χρόνια μακριά από τον άντρα μου .Αυτός δούλευε στη Θεσσαλία .Ξαναγύρισα εδώ ,στο χαμό όλα .Άμα λείπει η γυναίκα από το σπίτι τι περιμένεις ;Όμως τα χειρότερα τα έφερε ο πόλεμος .Αλλά και ο πόλεμος να σκοτώνει ο αδερφός τον αδερφό ακόμη χειρότερος !Μη ρωτάς τι τραβήξαμαν !
Και ξεκινήσαμαν πάλι από την αρχή.Να φτιάξουμε σπίτι στο παλαιό χωριό .Άντε ν’αγοράσεις μπλάρια και γομάρια να κάνεις τη δουλειά σου .Νερό δεν είχαμαν και το κουβαλάγαμαν και στον ώμο και με τα ζώα .Φορτώναμαν τα ρούχα που ήταν για πλύσιμο ,και τα καζάνια ,και πηγαίναμαν στη βρύση .Ανάβαμαν φωτιά ζεσταίναμαν το νερό και πλέναμαν .Εκεί κάναμαν και μπάνιο .Μπαίναμαν μέσα στην κοπάνα ήταν λεκάνη από ξύλο ,και από πάνω έτρεχε η βρύση .Βάζαμαν τα μαλλιά των προβάτων στο καζάνι με το ζεματιστό νερό και μετά με αυτό το νερό λούζαμαν τα μαλλιά μας .Κάθε χρόνο το χινόπωρο μαζεύαμαν την πράσινη φλούδα ,από τα καρύδια ,τα βράζαμαν και τα βάζαμαν στο κεφάλι .Τα δέναμαν μ’ένα μαντίλι ,τα αφήναμαν εικοσιτέσσερις ώρες κι έπαιρναν ωραίο χρώμα τα μαλλιά μας .
Μετά φύγαμαν όλοι από την παλαιά Ζέρμα .Γιατί ένας δυνατός σεισμός έριξε ένα μεγάλο κομμάτι του βουνού και φοβήθηκαν μην γκρεμιστεί όλο το χωριο .
Και ξανά πάλι από την αρχή .Τώρα που ήταν να ζήσουμε λίγο καλά ,πέθανε ο άντρας μου ,δεκαοχτώ χρόνια τώρα .Παιδιά δεν κάναμαν Είμαι μόνη και περιμένω πότε νάρθουν τα ανίψια από την Αθήνα νάχω και εγώ λίγο παρέα …
No comments:
Post a Comment