Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από τον Κο Παναγιώτη Παπαδόπουλο (Κάιν) που ανήκει στο αναρχικό κίνημα και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα << Το Ποντίκι>> στο φύλλο της 22-01-2009 .
Η δολοφονική επίθεση στις 05-01-2009 στα Εξάρχεια εναντίον της αστυνομικής περιπολίας και ο σοβαρός τραυματισμός του αστυνομικού Διαμαντή Μαντζούνη είναι ίσως ένα μέρος από το χειρότερο που μπορεί να προκύψει από αδιέξοδες <<πολιτικές >> επιλογές στην πλάτη των πραγματικών επαναστατικών αγώνων .
Σε μια περιοχή όπου η σπείρα της ακραίας αντίδρασης και συντήρησης έχει <<ανακαλύψει>> την <<πηγή>> και την <<αιτία>> κάθε <<παρανομίας >> , <<εγκλήματος >> και <<τρομοκρατίας >> ,οι μεγαλοεργολάβοι της ένοπλης βίας τους έδωσαν ένα απροσδόκητο <<δώρο>> .
Οι στρατιώτες της απόλυτης αλήθειας αγνοούν βέβαια πως και με την σκανδάλη να υπογράψεις πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης και δουλικής εξυπηρέτησης στον μηχανισμό της εξουσιαστικής βίας και στις σκοπιμότητες της <<αντιτρομοκρατίας >> .
Γιατί ο μιλιταρισμός (στοιχείο που είναι ξένο και εχθρικό στο επαναστατικό κίνημα όσο και αυτοί που τον χρησιμοποιούν ) είναι δημιουργία και φασίζουσα μέθοδος επιβολής του κράτους που τη δοκιμάζει ξανά και ξανά καθημερινά στους εξουσιαζόμενους έχοντα εξασφαλίσει κάθε <<παρτίδα >> τη νίκη του και την ήττα για όσους τολμούν να την αντιγράψουν ενάντιά του .Ο μιλιταρισμός του Κράτους είναι <<αθάνατος>> όσες σφαίρες κι αν ρίξει η ιεραρχία της συμβολικής βίας στο στήθος ενός άτυχου αστυνομικού , στη στολή του συστήματος και όχι στην <<καρδιά>> του << αν και το σύστημα δεν έχει καρδιά) βγαίνοντας από τα <<υπόγεια>> και τα <<πίσω παράθυρα>> του κινήματος .
Και είναι πράγματι περίεργο πως , ύστερα από τόσα χρόνια αυτοκτονίας και παράδοσης των <<πρωτοποριών >> ένοπλης <<πάλης >> ,που χρησιμοποιήθηκαν από την αρχή μέχρι το τέλος ως εργαλεία χρήσιμα των τρομονόμων και των αυταρχικών μεθόδων κοινωνικού ασφυκτικού ελέγχου από τη δυτικοευρωπαϊκή διακρατική συμφωνία (συμμορία) ,είναι ανίκανοι να <<ακούσουν>> κάτι από τα λάθη ,την εμπειρία και τα αδιέξοδα που ακριβώς η ίδια <<παραίσθηση>> της <<αυτόκλητης εκπροσώπησης >> των αδικημένων ,οδήγησε στα ειδικά κελιά απομόνωσης πρόσφατα τον Κουφοντίνα ,τα αδέλφια Ξηρούς , τον Τζωρτζάτο ,τον Γιωτόπουλο και του άλλους .Το Κασίμη και τον Τσουτσουβή στο χώμα και χιλιάδες στον αγώνα ,που ευτυχώς τα μαθήματα(και τα παθήματα ) της ιστορίας τους έχουν αποδείξει πως η επιλογή της <<εκτέλεσης >> και της <<δικαιοσύνης>> του πιστολιού δεν έφερε ποτέ την <<άνοιξη >> στο επαναστατικό κίνημα !Το αντίθετο !
Δεν έχω πρόβλημα να σταθώ απέναντι σε ένα ακόμη δόγμα << ή με μας ή με το κράτος >> ,γιατί είμαι ενάντια στα δύο και όποιος με <<εκβιάζει>> με κάθε τέτοιο τρόπο είναι είναι άθλιος εξουσιαστής και επικίνδυνος για κάθε κοινωνία , για κάθε επανάσταση !
Δεν έχω πρόβλημα να <<μοιραστώ >> την αγωνία των ένοπλων γκρουπούσκουλων ή θρησκειών αν η εξέγερση ή η επανάσταση θα γίνει με σφαίρες ή βιτρίνες .
Το πιθανότερο με τίποτε από τα δύο και το πιθανότερο , εγώ και αυτοί να μη ζούμε για να δούμε πως αυτή έγινε και αν αυτή <<ευτύχησε>> ή <<ατύχησε>> .
Το κύριο και σοβαρό όμως πρόβλημα για το κίνημα είναι να παραμερίσει την εσωστρέφειά του ,την αδιαλλαξία , τα στερεότυπα ,τις <<σφραγίδες >> και τα <<μαγαζιά>> του και να ανοίξει ξανά τους <<κλειστούς χώρους>> σε όλα τα κοινωνικά στρώματα που σαπίζουν απελπισμένα στο πέλαγος της βαρβαρότητας .
Ο αναρχικός αντιεξουσιαστικός χώρος οφείλει στις σελίδες της ιστορίας του ,που είναι γραμμένες με το αίμα των συντρόφων του στους εργατικούς κοινωνικούς αγώνες ,να διακόψει με κάθε φετιχισμό της βίας , να επανεξετάσει τους τρόπους της σημερινής του κοινωνικής παρέμβασης και απεύθυνσης ,να μάθει να ακούει και να συνεργάζεται με διαφορετικές φωνές και απόψεις , να <<κινδυνεύσει>> και να <<ζυγιστεί>> μέσα στην εξέλιξη που χτυπά την πόρτα των κινημάτων που θέλουν έναν Κόσμο διαφορετικό από το κολαστήριο .
Στο χέρι μας είναι αν αυτός ο κόσμος είναι εφικτός ή τελικά μια ουτοπία , ένα όραμα που άφησε την σκιά του ξεμένοντας σαν ανώδυνη καταγγελία και διαμαρτυρία ενάντια στην τάξη ,που παρουσιάζει σαν το μόνο << εφικτό >> και <<καλύτερο>> τον αργό θάνατο μέσα στο χωρίς αύριο και μέλλον της ανθρωπότητας στην πολεμική αρένα του άγριου καπιταλισμού όπου τα κράτη – εταιρείες θα έχουν διασπάσει οριστικά τη συμφιλίωση και την αλληλεγγύη ανάμεσα στον κοινωνικό ιστό ,ανάμεσα στους λαούς !
Ήδη αυτό ως ένα σημείο το έχουν καταφέρει!
Στα χέρια μας είναι αν θα γεμίσουμε το κενό με εκείνη την πολιτική δράση που αφοπλίζει το <<πτώμα >> , που νομίζει πως η σκανδάλη ,η ενέδρα , η αυτοδικία ,η εκδίκηση και η μυρωδιά του θανάτου , του εμφυλίου και του μίσους είναι η <<δύναμη>> και η << φωνή >. του κινήματος !
Στα χέρια μας είναι αν οι επόμενες εξεγέρσεις δεν θα έχουν βουβή , αμέτοχη , φοβισμένη και εχθρική την κοινωνία , αλλά μαζί μας .
Η δολοφονική επίθεση στις 05-01-2009 στα Εξάρχεια εναντίον της αστυνομικής περιπολίας και ο σοβαρός τραυματισμός του αστυνομικού Διαμαντή Μαντζούνη είναι ίσως ένα μέρος από το χειρότερο που μπορεί να προκύψει από αδιέξοδες <<πολιτικές >> επιλογές στην πλάτη των πραγματικών επαναστατικών αγώνων .
Σε μια περιοχή όπου η σπείρα της ακραίας αντίδρασης και συντήρησης έχει <<ανακαλύψει>> την <<πηγή>> και την <<αιτία>> κάθε <<παρανομίας >> , <<εγκλήματος >> και <<τρομοκρατίας >> ,οι μεγαλοεργολάβοι της ένοπλης βίας τους έδωσαν ένα απροσδόκητο <<δώρο>> .
Οι στρατιώτες της απόλυτης αλήθειας αγνοούν βέβαια πως και με την σκανδάλη να υπογράψεις πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης και δουλικής εξυπηρέτησης στον μηχανισμό της εξουσιαστικής βίας και στις σκοπιμότητες της <<αντιτρομοκρατίας >> .
Γιατί ο μιλιταρισμός (στοιχείο που είναι ξένο και εχθρικό στο επαναστατικό κίνημα όσο και αυτοί που τον χρησιμοποιούν ) είναι δημιουργία και φασίζουσα μέθοδος επιβολής του κράτους που τη δοκιμάζει ξανά και ξανά καθημερινά στους εξουσιαζόμενους έχοντα εξασφαλίσει κάθε <<παρτίδα >> τη νίκη του και την ήττα για όσους τολμούν να την αντιγράψουν ενάντιά του .Ο μιλιταρισμός του Κράτους είναι <<αθάνατος>> όσες σφαίρες κι αν ρίξει η ιεραρχία της συμβολικής βίας στο στήθος ενός άτυχου αστυνομικού , στη στολή του συστήματος και όχι στην <<καρδιά>> του << αν και το σύστημα δεν έχει καρδιά) βγαίνοντας από τα <<υπόγεια>> και τα <<πίσω παράθυρα>> του κινήματος .
Και είναι πράγματι περίεργο πως , ύστερα από τόσα χρόνια αυτοκτονίας και παράδοσης των <<πρωτοποριών >> ένοπλης <<πάλης >> ,που χρησιμοποιήθηκαν από την αρχή μέχρι το τέλος ως εργαλεία χρήσιμα των τρομονόμων και των αυταρχικών μεθόδων κοινωνικού ασφυκτικού ελέγχου από τη δυτικοευρωπαϊκή διακρατική συμφωνία (συμμορία) ,είναι ανίκανοι να <<ακούσουν>> κάτι από τα λάθη ,την εμπειρία και τα αδιέξοδα που ακριβώς η ίδια <<παραίσθηση>> της <<αυτόκλητης εκπροσώπησης >> των αδικημένων ,οδήγησε στα ειδικά κελιά απομόνωσης πρόσφατα τον Κουφοντίνα ,τα αδέλφια Ξηρούς , τον Τζωρτζάτο ,τον Γιωτόπουλο και του άλλους .Το Κασίμη και τον Τσουτσουβή στο χώμα και χιλιάδες στον αγώνα ,που ευτυχώς τα μαθήματα(και τα παθήματα ) της ιστορίας τους έχουν αποδείξει πως η επιλογή της <<εκτέλεσης >> και της <<δικαιοσύνης>> του πιστολιού δεν έφερε ποτέ την <<άνοιξη >> στο επαναστατικό κίνημα !Το αντίθετο !
Δεν έχω πρόβλημα να σταθώ απέναντι σε ένα ακόμη δόγμα << ή με μας ή με το κράτος >> ,γιατί είμαι ενάντια στα δύο και όποιος με <<εκβιάζει>> με κάθε τέτοιο τρόπο είναι είναι άθλιος εξουσιαστής και επικίνδυνος για κάθε κοινωνία , για κάθε επανάσταση !
Δεν έχω πρόβλημα να <<μοιραστώ >> την αγωνία των ένοπλων γκρουπούσκουλων ή θρησκειών αν η εξέγερση ή η επανάσταση θα γίνει με σφαίρες ή βιτρίνες .
Το πιθανότερο με τίποτε από τα δύο και το πιθανότερο , εγώ και αυτοί να μη ζούμε για να δούμε πως αυτή έγινε και αν αυτή <<ευτύχησε>> ή <<ατύχησε>> .
Το κύριο και σοβαρό όμως πρόβλημα για το κίνημα είναι να παραμερίσει την εσωστρέφειά του ,την αδιαλλαξία , τα στερεότυπα ,τις <<σφραγίδες >> και τα <<μαγαζιά>> του και να ανοίξει ξανά τους <<κλειστούς χώρους>> σε όλα τα κοινωνικά στρώματα που σαπίζουν απελπισμένα στο πέλαγος της βαρβαρότητας .
Ο αναρχικός αντιεξουσιαστικός χώρος οφείλει στις σελίδες της ιστορίας του ,που είναι γραμμένες με το αίμα των συντρόφων του στους εργατικούς κοινωνικούς αγώνες ,να διακόψει με κάθε φετιχισμό της βίας , να επανεξετάσει τους τρόπους της σημερινής του κοινωνικής παρέμβασης και απεύθυνσης ,να μάθει να ακούει και να συνεργάζεται με διαφορετικές φωνές και απόψεις , να <<κινδυνεύσει>> και να <<ζυγιστεί>> μέσα στην εξέλιξη που χτυπά την πόρτα των κινημάτων που θέλουν έναν Κόσμο διαφορετικό από το κολαστήριο .
Στο χέρι μας είναι αν αυτός ο κόσμος είναι εφικτός ή τελικά μια ουτοπία , ένα όραμα που άφησε την σκιά του ξεμένοντας σαν ανώδυνη καταγγελία και διαμαρτυρία ενάντια στην τάξη ,που παρουσιάζει σαν το μόνο << εφικτό >> και <<καλύτερο>> τον αργό θάνατο μέσα στο χωρίς αύριο και μέλλον της ανθρωπότητας στην πολεμική αρένα του άγριου καπιταλισμού όπου τα κράτη – εταιρείες θα έχουν διασπάσει οριστικά τη συμφιλίωση και την αλληλεγγύη ανάμεσα στον κοινωνικό ιστό ,ανάμεσα στους λαούς !
Ήδη αυτό ως ένα σημείο το έχουν καταφέρει!
Στα χέρια μας είναι αν θα γεμίσουμε το κενό με εκείνη την πολιτική δράση που αφοπλίζει το <<πτώμα >> , που νομίζει πως η σκανδάλη ,η ενέδρα , η αυτοδικία ,η εκδίκηση και η μυρωδιά του θανάτου , του εμφυλίου και του μίσους είναι η <<δύναμη>> και η << φωνή >. του κινήματος !
Στα χέρια μας είναι αν οι επόμενες εξεγέρσεις δεν θα έχουν βουβή , αμέτοχη , φοβισμένη και εχθρική την κοινωνία , αλλά μαζί μας .
No comments:
Post a Comment