Εδώ και λίγους μήνες ο Θοδωρής Ηλιόπουλος ,ένας νέος άνδρας 30 ετών ,παραμένει φυλακισμένος στις φυλακές Κορυδαλλού για αδικήματα της σκληρής περιόδου του περασμένου Δεκέμβρη ,τα οποία όμως ,όπως λέει ,ποτέ δεν έχει διαπράξει !Οι φίλοι του ,που τον στηρίζουν αυτές τις δύσκολες ώρες λένε ότι << η υπόθεση θυμίζει τη ‘’Δίκη ‘’ του Κάφκα ,ίσως και το ‘’Αστείο’’ του Κούντερα >> . Και προσθέτουν :<< Έίναι ένας από τους πολλούς συλληφθέντες και προφυλακισμένους του οργισμένου Δεκέμβρη .Συνελήφθη στις18.12.08 ,την ημέρα του μεγάλου πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου στην Αθήνα ,πολύ αργότερα όμως από αυτό ,τυχαία διερχόμενος ,στιγμή και ώρα που δεν διαδραματιζόταν επεισόδια .Του χρεώνουν κακουργήματα για πράξεις που έγιναν από το μεσημέρι εκείνης της μέρας ,με ψευδομάρτυρες κατηγορίας αστυνομικούς . Κοινωνικά ενεργός ,με πλήθος κόσμου να στηρίζει την αθωότητά του ,παραμένει προφυλακισμένος χωρίς κανένα υλικό στοιχείο να συνηγορεί υπέρ της προφυλάκισης ,παρά μόνο την <<εγκληματική>> και <<ύποπτη>> κατάσταση ενός ανθρώπου που είναι 30 ετών άνεργος και κάνει το λάθος να περπατάει στο κέντρο της Αθήνας μετά το εκπαιδευτικό συλλαλητήριο ,χωρίς να έχει εκπαιδευτική ιδιότητα. Θα πείτε «Οι διωκτικές αρχές ,στην προσπάθειά τους να δείξουν έργο ,δεν κόλλησαν στο φαντάρο ,εδώ θα κολλήσουν;>>.
Όποιος απαντήσει κερδίζει μια δωρεάν περιήγηση στο δημοκρατικό μας τσίρκο …
Ήταν 18 Δεκέμβρη ,απόγευμα Πέμπτης ,όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας .Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών ,ενός τοπίου βομβαρδισμένου ,με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια ,συχνό φαινόμενο της περιόδου ,μετά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου .
Καθώς προχωράμε,δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας .
Κάποιος μ’έσπρωξε δυνατά ,έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή .Οι ΜΑΤατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε ,κάποιος φίλος μου φώναζε .Ύστερα με πιάσανε ,σταθήκανε ολόγυρα, με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν .Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει .<<Μη φοβάσαι>> , μου είπε ,<<δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα >> .Το σακίδιο δεν είχε παρά προσωπικά μου πράγματα .Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι ,με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες ,ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην ασφάλεια .
Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες .Όσο πέρναγε η ώρα, όμως , τα πράγματα χειροτέρευαν .Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα .Οι πέτρες έγιναν μολότοφ .Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μ’αυτά .Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί .
Άρχισε το πήγαινε έλα στα δικαστήρια .Κι εκεί ,μια και δεν υπήρχαν στοιχεία ,φτιαχτήκανε .Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσανε ότι επί τρις ώρες τους πέταγα μολότοφ :με το πρόσωπο γυμνό ,με τα μάτια καθαρά ,χωρίς μια στάχτη επάνω μου ,χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου .Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος .Μια μέρα μετά ,με μετέφεραν στις φυλακές Κορυδαλλού .
Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα ,δύο μήνες μετά τη σύλληψή μου .Και τίποτα δεν κινείται .Οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω ,δέσμιος της ακινησίας ,δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας .
Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα .Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν ,φίλοι,γνωστοί ,είτε και άγνωστοι ως χτες με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων ,γνωστών και άγνωστων .Για χάρη τους δεν θα πέσω .Για χάρη τους θα κρατήσω .Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη ,το πάθος μου για ελευθερία ,το πείσμα μου να σταθώ όρθιος .Και θα σταθώ .
Μπορεί να με έπιασαν τυχαία ,να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν ,απέναντι όμως στο γενικευμένο ωχαδερφισμό ,το να παίρνεις <<θέση>> να μην κλείνεσαι στο εγώ σου ,να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση ,είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη .\Η δική μου θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια ,που θέλει πραγματικά ν’αρχίσει ,μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες ,να αποφασίζει για τη ζωή του .
ΘΟΔΩΡΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Τα παραπάνω δημοσιεύτηκα στην εφημερίδα <<Το Ποντίκι>> στο φύλλο της 26-02-2009 .(www.topontiki.gr)
Όποιος απαντήσει κερδίζει μια δωρεάν περιήγηση στο δημοκρατικό μας τσίρκο …
Ήταν 18 Δεκέμβρη ,απόγευμα Πέμπτης ,όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας .Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών ,ενός τοπίου βομβαρδισμένου ,με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια ,συχνό φαινόμενο της περιόδου ,μετά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου .
Καθώς προχωράμε,δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας .
Κάποιος μ’έσπρωξε δυνατά ,έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή .Οι ΜΑΤατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε ,κάποιος φίλος μου φώναζε .Ύστερα με πιάσανε ,σταθήκανε ολόγυρα, με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν .Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει .<<Μη φοβάσαι>> , μου είπε ,<<δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα >> .Το σακίδιο δεν είχε παρά προσωπικά μου πράγματα .Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι ,με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες ,ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην ασφάλεια .
Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες .Όσο πέρναγε η ώρα, όμως , τα πράγματα χειροτέρευαν .Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα .Οι πέτρες έγιναν μολότοφ .Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μ’αυτά .Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί .
Άρχισε το πήγαινε έλα στα δικαστήρια .Κι εκεί ,μια και δεν υπήρχαν στοιχεία ,φτιαχτήκανε .Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσανε ότι επί τρις ώρες τους πέταγα μολότοφ :με το πρόσωπο γυμνό ,με τα μάτια καθαρά ,χωρίς μια στάχτη επάνω μου ,χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου .Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος .Μια μέρα μετά ,με μετέφεραν στις φυλακές Κορυδαλλού .
Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα ,δύο μήνες μετά τη σύλληψή μου .Και τίποτα δεν κινείται .Οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω ,δέσμιος της ακινησίας ,δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας .
Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα .Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν ,φίλοι,γνωστοί ,είτε και άγνωστοι ως χτες με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων ,γνωστών και άγνωστων .Για χάρη τους δεν θα πέσω .Για χάρη τους θα κρατήσω .Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη ,το πάθος μου για ελευθερία ,το πείσμα μου να σταθώ όρθιος .Και θα σταθώ .
Μπορεί να με έπιασαν τυχαία ,να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν ,απέναντι όμως στο γενικευμένο ωχαδερφισμό ,το να παίρνεις <<θέση>> να μην κλείνεσαι στο εγώ σου ,να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση ,είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη .\Η δική μου θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια ,που θέλει πραγματικά ν’αρχίσει ,μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες ,να αποφασίζει για τη ζωή του .
ΘΟΔΩΡΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Τα παραπάνω δημοσιεύτηκα στην εφημερίδα <<Το Ποντίκι>> στο φύλλο της 26-02-2009 .(www.topontiki.gr)
No comments:
Post a Comment