Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 ,η περιοχή των Εξαρχείων άρχισε , με σταδιακά αυξανόμενη ένταση ,να απασχολεί τις αρχές του τόπου ,αλλά και τη φιλοπρόοδο –λόγω συνθηκών μεταπολίτευσης – κοινή γνώμη .Τα Εξάρχεια έστραψαν την προσοχή της υπόλοιπης <<νομιμόφρονης>> και <<καθώσπρέπει>> νεοελληνικής κοινωνίας πάνω τους για έναν και μοναδικό λόγο : ήταν εξοργιστικά διαφορετικά και δεν έμοιαζαν στο παραμικρό με οποιαδήποτε άλλη περιοχή της χώρας .
Η κοινωνία λοιπόν των Εξαρχείων περίσσευε ,μέχρι παρεξηγήσεως ,απ’το υπόλοιπο σώμα που συγκροτούσε την πραγματικότητα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας .Μιας Ελλάδας που <<προόδευσε>> μέσα από τις διαχρονικές –αναλλοίωτες αρχές της ρεμούλας και της κομπίνας , της αντιπαροχής και των οικοπεδοφάγων ,των μπουζουκοκαψούρηδων και των καιροσκόπων ,των άθλιων μεταπρατών και των μαλλιαρών <<Κωλοελλήνων>> της μαγκιάς, της κλανιάς και της εξάτμισης ,μιας κοινωνίας ανίκανων και ανοητολόγων ,που εισάγουν ακόμα και την ίδια τους τη γλώσσα από τα ξένα πανεπιστημιακά ιδρύματα ,για να παράγουν πατριδοκαπηλία ,κουτοπονηριά ,αχαλίνωτη αυθάδεια και απαξία .
Την κοινωνία αυτή , με τις <<αναλλοίωτες και διαχρονικές >> της αξίες ,κληροδοτήσαμε στη γενιά του Δεκέμβρη .
Για όποιον λοιπόν διαθέτει στοιχειώδη γνώση ,η διαφορετικότητα ισοδυναμεί για την νεοελληνική κοινωνία με Ύβρη .Τα Εξάρχεια ήταν ένοχα και ύποπτα ,μια και δεν αναπαρήγαγαν το θλιβερό μοντέλο της νεοελληνικής λαίλαπας .Το έγκλημα λοιπόν των Εξαρχείων δεν ήταν ούτε οι αναρχικοί τους ούτε οι περιπλανώμενοι περιπατητές τους ούτε οι ναρκομανείς που έβρισκαν και βρίσκουν καταφύγιο ούτε οι μολότοφ που λαμπαδιάζουν διαχρονικά την πλατεία τους .Ήταν η διαφορετικότητά τους ,το γεγονός ότι μπορούσες να πεις και να ακούσεις τα πάντα ,δίχως τύψεις κι ενοχές ,δίχως να στιγματίζεσαι ,να λοιδορήσαι ,δίχως τον σοφολογιότατο μικροαστικό διδακτισμό της φαύλης νεοελληνικής κενότητας .
Τα Εξάρχεια δαιμονοποιήθηκαν μόνο και μόνο γιατί δεν έμοιαζαν με την υπόλοιπη χώρα .Και δεν της έμοιαζαν γιατί παντού κυκλοφορούσε ότι ακριβώς της έλειπε :οι ιδέες .Οι ιδέες δίχως κουκούλες και κυρίως δίχως κομματικό καπέλωμα .Τα Eξάρχεια ήταν η φωνή της ελεύθερης Ελλάδας ,της αντισυμβατικής Ελλάδας ,της ανεκτικής Ελλάδας .Τα Εξάρχεια ήταν ο χώρος που άνθιζε η νεότητα με τις ακρότητές της ,τα γέλια της ,την ξεγνοιασιά της ,ότι ακριβώς απεχθάνεται το γερασμένο σώμα μιας κοινωνίας που διδάσκει τη σαπίλα του εγωισμού στα σπίτια της ,στα σχολεία της .στις εκκλησίες της και στα αναμορφωτήριά της .
Τα Εξάρχεια ήταν ο Παράδεισος κάθε ανθρώπου που είχε τους λόγους του να νιώθει αηδιασμένος ,δυο δρόμους παρακάτω .Ήταν ο ελεύθερος αέρας που δρόσιζε και ανανέωνε την όποια πρωτοπορία της χώρας ,ένας τόπος που μπορούσες να πιεις το ποτό σου δίχως την ύπουλη προστατευτική σκιά της κοινωνίας .Μια περιοχή που <<κολλούσες >> ιδέες .ελευθερία ,παιδεία ,αξιοπρέπεια .
Η κοινωνία λοιπόν των Εξαρχείων περίσσευε ,μέχρι παρεξηγήσεως ,απ’το υπόλοιπο σώμα που συγκροτούσε την πραγματικότητα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας .Μιας Ελλάδας που <<προόδευσε>> μέσα από τις διαχρονικές –αναλλοίωτες αρχές της ρεμούλας και της κομπίνας , της αντιπαροχής και των οικοπεδοφάγων ,των μπουζουκοκαψούρηδων και των καιροσκόπων ,των άθλιων μεταπρατών και των μαλλιαρών <<Κωλοελλήνων>> της μαγκιάς, της κλανιάς και της εξάτμισης ,μιας κοινωνίας ανίκανων και ανοητολόγων ,που εισάγουν ακόμα και την ίδια τους τη γλώσσα από τα ξένα πανεπιστημιακά ιδρύματα ,για να παράγουν πατριδοκαπηλία ,κουτοπονηριά ,αχαλίνωτη αυθάδεια και απαξία .
Την κοινωνία αυτή , με τις <<αναλλοίωτες και διαχρονικές >> της αξίες ,κληροδοτήσαμε στη γενιά του Δεκέμβρη .
Για όποιον λοιπόν διαθέτει στοιχειώδη γνώση ,η διαφορετικότητα ισοδυναμεί για την νεοελληνική κοινωνία με Ύβρη .Τα Εξάρχεια ήταν ένοχα και ύποπτα ,μια και δεν αναπαρήγαγαν το θλιβερό μοντέλο της νεοελληνικής λαίλαπας .Το έγκλημα λοιπόν των Εξαρχείων δεν ήταν ούτε οι αναρχικοί τους ούτε οι περιπλανώμενοι περιπατητές τους ούτε οι ναρκομανείς που έβρισκαν και βρίσκουν καταφύγιο ούτε οι μολότοφ που λαμπαδιάζουν διαχρονικά την πλατεία τους .Ήταν η διαφορετικότητά τους ,το γεγονός ότι μπορούσες να πεις και να ακούσεις τα πάντα ,δίχως τύψεις κι ενοχές ,δίχως να στιγματίζεσαι ,να λοιδορήσαι ,δίχως τον σοφολογιότατο μικροαστικό διδακτισμό της φαύλης νεοελληνικής κενότητας .
Τα Εξάρχεια δαιμονοποιήθηκαν μόνο και μόνο γιατί δεν έμοιαζαν με την υπόλοιπη χώρα .Και δεν της έμοιαζαν γιατί παντού κυκλοφορούσε ότι ακριβώς της έλειπε :οι ιδέες .Οι ιδέες δίχως κουκούλες και κυρίως δίχως κομματικό καπέλωμα .Τα Eξάρχεια ήταν η φωνή της ελεύθερης Ελλάδας ,της αντισυμβατικής Ελλάδας ,της ανεκτικής Ελλάδας .Τα Εξάρχεια ήταν ο χώρος που άνθιζε η νεότητα με τις ακρότητές της ,τα γέλια της ,την ξεγνοιασιά της ,ότι ακριβώς απεχθάνεται το γερασμένο σώμα μιας κοινωνίας που διδάσκει τη σαπίλα του εγωισμού στα σπίτια της ,στα σχολεία της .στις εκκλησίες της και στα αναμορφωτήριά της .
Τα Εξάρχεια ήταν ο Παράδεισος κάθε ανθρώπου που είχε τους λόγους του να νιώθει αηδιασμένος ,δυο δρόμους παρακάτω .Ήταν ο ελεύθερος αέρας που δρόσιζε και ανανέωνε την όποια πρωτοπορία της χώρας ,ένας τόπος που μπορούσες να πιεις το ποτό σου δίχως την ύπουλη προστατευτική σκιά της κοινωνίας .Μια περιοχή που <<κολλούσες >> ιδέες .ελευθερία ,παιδεία ,αξιοπρέπεια .
To παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ της 19-03-2009 (www.topontiki.gr) και ανήκει στο συγγραφέα ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗ .
No comments:
Post a Comment